Yine zevrak-ı derûnum kırılıp kenâre düştü

[vezin: mütefâilün feûlün mütefâilün feûlün]
Yine zevrak-ı derûnum kırılup kenâre düştü
Dayanır mı şîşedir bu reh-i seng-sâre düştü

O zamân ki bezm-i cânda bölüşüldü kâle-i kâm
Bize hisse-i mahabbet dil-i pâre pâre düştü

Gehî zîr-i serde desti geh ayağı koltuğında
Düşe kalka haste-i gam der-i lutf-ı yâre düştü

Erişüp bahâra bülbül yenilendi sohbet-i gül
Yine nevbet-i tahammül dil-i bî-karâre düştü

Meh-i burc-ı ârızında gönül oldu hâle mâ'il
Bana kendi tâli'imden bu siyeh sitâre düştü

Süzülüp o çeşm-i âhû dedi zevk-i vasla yâ hû
Bu değildi niyyetim bu yolum intizâre düştü

Reh-i Mevlevîde Gâlib bu sıfatla kaldı hayrân
Kimi terk-i nâm u şâne kimi i'tibâre düştü

Günümüz Türkçesi:

1.Yine içimdeki billûr kadeh kırılıp kenara atıldı; bu bir sırça kaptır, hiç dayanır mı: taşlık yola düştü.

2.Ruhlar meclisinde murat kumaşı bölüşüldüğü zaman bize sevgi hissesi olarak parça parça bir gönül düştü. 

3.Kâh eli başının altında, kâh kadehi-koltuğunda, gam hastası düşe kalka sevgilinin lütuf kapısına düştü. 

4.Bülbül bahara erişerek gül sohbeti yenilendi; yine tahammül nöbeti kararsız gönüle düştü.

5.Gönlüm sevgilinin ay gibi yüzündeki bene tutuldu: Bana kendi talihimden bu kara yıldız düştü. 

6.O ceylân gözü süzülerek konuşma zevkine elveda dedi; benim umduğum bu değildi; ne yapayım, yolum beklemeye düştü.

7.Galip Mevlevilik yolunda bu sıfatla hayran kaldı; kimisi adı sanı terk etti, kimisi itibara düştü.
Günümüz Türkçesi: V.M. Kocatürk